از بس که پای تا سرم آتش گرفت وسوخت           شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت

آتش ز جـان سـوخـته ام شعـله می کـشد           از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

از کــودکـی ز خــاطـرۀ رنــج مــادرم           تا پای مرگ خاطرم آتش گرفت و سوخت

زهـرم دهیـد باز، مگـر راحـتـم کـنـیـد           در کنج حجره بسترم آتش گرفت و سوخت

مثل کـبـوتری که فـقـط بـال و پَـر زند           این بازماندۀ پرم آتش گرفت و سوخت
از احـتضار من پسرم شد به اضطرار           وای از دلش که در برم آتش گرفت و سوخت

خـواهـر نـداشـتـم که عــزاداری ام کـند           از راه دور دخترم آتش گرفت و سوخت

جـسم مذاب را چه غم از هُـرم آفـتـاب           خورشید هم ز پیکرم آتش گرفت و سوخت

این چند ساعتی که عطش را چـشیـده ام           با یا حسین، حنجرم آتش گرفت و سوخت

دل پای مرگ حضرت لیلا به ناله گفت:           مجنون منم که دلبرم آتش گرفت و سوخت

انـگــار مـی شـنـیـدم عــزای ربــاب را           می گفت: کام اصغرم آتش گرفت و سوخت

با ایـنکه جان تــازه و جـسم جـوان من           از کینه های همسرم آتش گرفت و سوخت

بـالای تـربـتـم بـنـویـسـیـد: عــمـر مـن           از غصّه های مادرم آتش گرفت و سوخت